Inspirativne žene (Panajota Vlahu)

Dok smo živeli na Peloponezu Jota je bila jedna od poznanica koju sam tu i tamo viđala u prolazu. Njena škola engleskog jezika je bila u našem komšiluku tako da smo se često usput sretale, ponekad razmenile jedno ljubazno "dobar dan". Danas se pomalo kajem što nisam sebi pružila tu šansu da je bolje upoznam, ali život, obaveze, možda neka unutrašnji strah ili stid su me sprečili da uspostavim kontakt. Bez obzira na to, uvek sam primećivala njen osmeh, koji skoro nikada nije napuštao njeno lice. Pomislila bih svaki put: ovo je osmeh žene koja uživa u životu, osmeh žene koja krije neku mudrost. Osim što je vlasnica  privatne škole, profesorka engleskog jezika i specijalista za disleksiju, Jota je svestrana žena koja piše i čije knjige čekaju na štampu. Ova majka dve prelepe kćeri potvrđuje stav da mozak i lepota itekako idu zajedno.

Razlog zbog čega sam želela danas njoj da posvetim prvi post u ovoj rubrici je status na koji sam naišla na njenom facebook profilu. Njene reči su me iz nekog razloga pogodile, netarale na razmišljanje, probudile. Osetila sam neodovljivu potrebu da ih podelim sa vama. To su reči svih žena naše generacije, reči koje pružaju snagu, inspirišu, okrepljuju. Ono sa čim sve mi možemo da se poistovetimo je činjenica da je nama ženama u prirodi da idemo kroz život radeći ono što društvo, porodica, tradicija zahtevaju od nas. "Moram " i "treba" je nešto što stalno sve mi ponavljamo u sebi. Negde na tom putu profesionalnog ostvarenja i negovanja porodičnog života, izgubimo sebe, zaboravimo da slušamo svoje potrebe i želje, živimo u stalnom iščekivanju. Tu su strahovi, jer zaboga "ti si žena, a žena ne zahteva, žena ne sme da traži". U nekom trenutku, žena u nama želi da se oslobodi, ne dece, ne muža, ne posla (ne shvatajte ove reči pogrešno), već ograničenja koja same sebi namećemo.

Jota je na svoj 40-i rođendan doživela neku vrstu prosvetljenja. Simbolično i slikovito opisuje presudni trenutak u njenom životu, momenat kada je donela odluku da napokon živi.
Godinu dana kasnije, ona se osvrće na svoju novu "ja", onu koja se ne boji da se izbori za svoje želje. Panajota je velikodušno  prihvatila moju molbu da prevedem tekst sa grčkog i podelim  ga sa vama. Nadam se da će i vas dirnuti i inspirisati na promenu.

"Rodila sam se poslednjeg dana zime i tako sam provela svoj život: stajući na prozoru čekajući da prestane napolju da duva, ali koliko god da mi se činilo da je proleće blizu, ono nikako nije stizalo.
Prošlo je 40 godina i sećam se samo ovih reči koje sam stalno u sebi izgovarala: Hajde, uradi još samo ovo. Uči malo više da postaneš bolja. radi još malo više da postaneš iskusnija, čisti malo više da dom bude besprekorniji. Sve dok jednog dana nisam otvorila vrata terase i pustila hladan vazduh da se sjuri na moje vrele obraze.

Obula sam cipele, izašla na vlažnu ulicu, počela sam da hodam, da se žurim, da trčim, osetila sam kišne kapi kako mi vlaže kosu, ma nije me ni bilo briga, kiša je padala sve više i više, toliko da sam se radovala što je napokon došao trenutak kada me više nije ni stalo hoće li izaći sunce ili ne, jer ja sam ga  uvek  osećala kako gori unutar mene.
Već neko vreme, ja upravo tako i živim,  pružam moj nablistaviji, najironičniji osmeh  sa podignutim srednjim prstom ka lošem vremenu, koračam bosa po mom blatnjavom životnom putu, negujem moja dva mala cveta koja mirišu na ruže i loniceru, dva cveta koja otvaraju svoje latice svaki put kada ih zagrlim.
Godinu dana kasnije, želela bih da vam kažem da sam se zaista promenila. Oni koji me poznaju mogli su to primetiti. Prestala sam da se vodim onim "treba" po svaku cenu, prestala sam da želim, a da se ne borim...sada živim. I ne plašim se da pokažem svoja osećanja i da se borim za njih. Velika je stvar osloboditi se okova koje same sebi namećemo." ( Panagiota Vlachou)

Hvala draga Jota, hvala na osmehu, na hrabosti, na inspiraciji. 

Γυναίκες που εμπνέουν  (Βλάχου Παναγιώτα)

Κατά το διάστημα που ζούσαμε στην Πελοπόννησο η Γιώτα ήταν μια γνωστή που συναντούσα περιστασιακά στο δρόμο. Το φροντιστήριο Αγγλικών βρισκόταν στη γειτονιά μας, οπότε τυχαία συναντιόμασταν και ανταλλάσσαμε μια ευγενική καλημέρα. Σήμερα μετανιώνω σε ένα βαθμό που δεν μου έδωσα την ευκαιρία να τη γνωρίσω καλύτερα, αλλά η ζωή, οι υποχρεώσεις, κάποιος εσωτερικός φόβος ή ντροπή με εμπόδισαν να έρθω σε επαφή. Παρόλα αυτά πάντα πρόσεχα το χαμόγελο της, που δεν εγκατέλειπε ποτέ το πρόσωπο της. Σκεφτόμουν πως αυτό είναι το χαμόγελο της γυναίκας που απολαμβάνει τη ζωή, το χαμόγελο της γυναίκας που κρύβει κάποια σοφία μέσα της. Εκτός από φροντιστηριούχος καθηγήτρια αγγλικών με εξειδίκευση στη δυσλεξία η Γιώτα είναι μια πολύπλευρη γυναίκα που γράφει βιβλία τα οποία βρίσκονται υπό έκδοση.

Αυτή η μητέρα δύο πανέμορφων θυγατέρων επιβεβαιώνει την άποψη πως μυαλό και ομορφιά πάνε μαζί. Ο λόγος που θέλησα να της αφιερώσω το πρώτο μου άρθρο στη στήλη αυτή είναι το κείμενο( status) που ανάρτησε στο προφίλ της στο facebook . Οι λέξεις της με άγγιξαν για κάποιο λόγο και με προέτρεψαν σε σκέψεις, με ξυπνήσανε. ‘Ένοιωσα την ακαταμάχητη ανάγκη να τις μοιραστώ μαζί σας. Αυτές είναι οι λέξεις της γενιάς μας, λέξεις που μας ενδυναμώνουν, εμπνέουν μας γεμίζουν. 
‘Ολες μας μπορούμε να ταυτιστούμε με το γεγονός, πως είναι στη φύση μας, να κάνουμε αυτό που η κοινωνία, η οικογένεια και παράδοση απαιτούν. Το ‘’Πρέπει’’ και ‘’Έχω υποχρέωση’’ είναι λέξεις που συνεχώς επαναλαμβάνουμε στους εαυτούς μας. Κάπου στο δρόμο ανάμεσα στην επαγγελματική επιτυχία και την καλλιέργεια του οικογενειακού βίου, χάνουμε τον εαυτό μας, ζούμε σε μια μόνιμη αναμονή. Δημιουργούνται φοβίες γιατί ο περίγυρος λέει ‘’Είσαι γυναίκα και η γυναίκα δεν απαιτεί, δεν επιτρέπεται να διεκδικεί, δεν επιτρέπεται να έχει προσωπικές επιθυμίες - ανάγκες.’’. Σε κάποια χρονική στιγμή η γυναίκα μέσα μας, θέλει να απελευθερωθεί οχι από τα παιδιά, τον σύζυγο, όχι τις ευθύνες (μην καταλάβετε λάθος τα λεγόμενα μου), αλλά από τους περιορισμούς που μόνες μας θέτουμε στους εαυτούς μας.

Η Γιώτα στα τεσσαρακοστά της γενέθλια βίωσε ένα είδος φώτισης. Συμβολικά και γλαφυρά περιγράφει τη στιγμή που αποφάσισε ότι πρέπει επιτέλους να ζήσει. ‘Έναν χρόνο μετά, γυρνάει στον νέο της εαυτό, σε αυτόν που δε φοβάται να διεκδικήσει, να παλέψει για τις επιθυμίες της. Η Παναγιώτα μεγαλόψυχα αποδέχτηκε την παράκληση μου να μεταφράσω το κείμενο της στην Ελληνική και να το μοιραστώ μαζί σας. Εύχομαι πως όπως και εμένα, θα σας αγγίξει και εμπνεύσει για να κάνετε αλλαγές:

"Γεννήθηκα την τελευταία ημέρα του χειμώνα και έτσι έζησα την ζωή μου στεκούμενη στο παράθυρο περιμένοντας να σταματήσει να φυσάει ...αλλά όσο κοντά και αν μου φαινόταν η άνοιξη αυτή δεν έλεγε να έρθει ....Πέρασαν 40 χρόνια και το μόνο που θυμάμαι τον εαυτό μου να κάνει είναι να λέει άντε θα τελείώσει και αυτό ....έλα διάβασε λίγο περισσότερο να γίνεις καλύτερη , δούλεψε λίγο ακόμα να γίνεις πιο έμπειρη , καθάρισε λίγο ακόμα να είναι το σπίτι άψογο ...μέχρι που μια μέρα άνοιξα την πόρτα και άφησα τον κρύο αέρα να ξεχυθεί στα ζεστά μου μάγουλα .... έβγαλα τα παπούτσια μου βγήκα στο βρεγμένο δρόμο και άρχισα να περπατάω ...να βιάζομαι ...να τρέχω ... ένιωθα τις στάλλες της βροχής να νωτίζουν τα μαλλιά μου μα δεν με ένοιαζε και η βροχή δυνάμωνε και εγώ τόσο πιο πολύ χαιρόμουν γιατί είχε έρθει η ώρα που δεν με ένοιαζε αν θα βγει ο ήλιος ... τον ένοιωθα να καίει πάντα μέσα μου ...Εδω και καιρό έτσι ζω ... χαρίζοντας το πιο λαμπρό , ειρωνικό μου χαμόγελο μαζί με τον υψωμένο μου μεσοδάκτυλο στον παλιόκαιρο , περπατώντας ξυπόλητη στους λασπωμένους δρόμους της ζωής μου φροντίζοντας τα δυο λουλούδια του σπιτιού μου ... αυτές που μοσχομυρίζουν ρόδο και αγιόκλιμα ....που ανοίγουν τα πεταλά τους όταν τις αγκαλιάζω .... ένα χρόνο μετά .... ηθελα να σας πω πως πραγματικά άλλαξα ....όσοι πραγματικά με ξέρουν το είδαν ... άρχισα να ζω χωρίς όλα αυτα τα πρέπει που έβαζα σώνει και ντε ... σταματησα να θελω και να μην διεκδικω ...τώρα ζω ... και δεν φοβαμαι να δειξω τι νιωθω ...και να το διεκδικισω .... μεγάλο πράγμα η απελευθερωση απο τις αλυσιδες που βάζεις εσυ ο ιδιος στον εαυτο σου .... "(Βλάχου Παναγιώτα )

Ευχαριστώ αγαπητή Γιώτα για το χαμόγελό σου , για το θάρρος σου  και για την έμπνευση.